Na het ontbijt in het restaurant op het duin, reden we met her busje naar her dorp. We kwamen weer langs de “Allees des filaos” aan de kustzijde van Manakara: een laan omzoomd door de Filao boom, een boom die rondom de Indische Oceaan  verspreid is.

Nadat we de bankzaken hadden geregeld, reden we naar de nieuwe tijdelijke brug over her kanaal. De oude brug is in het najaar van 2012 kapot gegaan door een te zware vrachtwagen. Die oude brug zijn ze nu aan het slopen. Bij de nieuwe brug stapten we in een pirogue, die door 8 roeiers werd voortgeroeid. Toen we halverwege waren begonnen twee roeiers te trommelen en de roeiers zongen daarbij. Toen we een andere pirogue zagen, werd onze boot onder luid getrommel en gezang voortgestuwd, alsof er een wedstrijd gehouden moest worden. Ik heb dit alles geregistreed met de videocamera.

Bij aankomst in het vissersdorp werden we belaagd door souvenirkopers. Ik kocht buideltjes met kruiden. Voor de vrouwen in onze groep blijkt shoppen een levensbehoefte: Petra, Anneke, Annelies en Janny moesten tassen, kralen en sjaals kopen. Voor hen gold: ik shop, dus ik besta.

Uiteindelijk belandden we op her strand, waar een grote vis (zo groot als een tonijn) gebakken werd. De lunch werd een smakelijke maaltijd.

Na de lunch staken we met de pirogue het kanaal over om de vanilleplantage te bezoeken. Dat bezoek viel ons allemaal tegen, omdat de oogst al maanden voorbij was.  We konden alleen wat planten zonder bloemen of vruchten zien.

Die avond aten we een eenvoudige maaltijd bij het restaurant bij de bungalows. We gingen op tojd naar bed, want de volgende dag moesten we om half zes weg, zodat we de trein van Manakara naar Fianarantsoa konden nemen. De trein vertrekt om 7.00 uur, maar we moesten om 6.00 uur bij het station zijn.