Ik was weer vroeg wakker, rond 6 uur. Nadat ik mij gewassen en gekleed had, maakte ik een wandeling naar het strand dat slechts een tiental meters van mijn bungalow aflag. Ik keek naar rechts en ik zag al wat mensen op het strand.

Toen ik naar links keek, zag ik dreigende wolken boven de zee hangen. Zouden we straks regen krijgen?

Op deze ochtend namen we afscheid van Petra. Zij zou in de nacht van dinsdag naar woensdag vanuit Tana terugvliegen. Petra was soms eigenzinnig en af en toe erg kordaat, maar ze was ook meevoelend met de bevolking, enthousiast, grappig en aandoenlijk. Ik zou haar zeker gaan missen. Om zeven uur die ochtend namen we afscheid van haar. Met de boot vertrok ze samen met onze schipper terug naar Manambato, waar ze met Mamy en zijn gezin terug zou rijden naar Tana. Ze heeft ongetwijfeld veel indrukken in de reis op gedaan, die haar rondleidingen in de Hortus zullen verrijken.

Na het ontbijt loop ik met Jan, Corrie, Annelies, Herman en onze gids Justin naar het vissersdorp (Andranokoditra) dichtbij het hotel. Daarbij volgen we een stukje de spoorlijn. We hoeven niet bang te zijn voor aanstormende treinen, er is slechts een personentrein heen en een terug per week. Er rijden ook af en toe goederentreinen, maar die rijden uiterst langzaam.

We bezochten de medische post in het dorp, waar een verpleegster werkte. Dit was een post van categorie 1, dat betekent dat er niet standaard een dokter aanwezig is.  In de post vinden de vaccinaties plaats en gewonden kunnen worden geholpen.

Ik had ook graag de lagere school bekeken, maar het is nog schoolvakantie. Pas volgende week start het nieuwe schoolseizoen.  Toen we in het centrum van het dorp kwamen, kwamen van alle kanten weer dames met kralen aanzetten.  Op een bepaald moment waren Corrie, Jan en Annelies ingesloten door rekken met kralen.  Corrie en Annelies bezweken weer: we gingen met kralen en tasjes verder.

We gingen nog even langs het museum en daarna stelde Justin voor om kokosnoten uit een palm te halen. Een jongen uit het dorp klom omhoog in een kokospalm, die naast de spoorlijn stond. Met behulp van touwen werd een fibara omhoog gehesen en even later werden achtereenvolgens kokosnoten voor elk van ons per touw neergelaten. Toen de jongen beneden was, ging hij de kokosnoten vakkundig openmaken.

We dronken elk een kokosnoot leeg.

Daarna liepen we terug naar hotel l’Orchidee. Rond 12.00 uur kwam onze schipper Victorien terug met de boot, nadat hij Petra en her gezin van Mamy had afgeleverd in Manambato.  We hadden nog een lunch op het overdekte terras van het hotel l’Orchidee.

Na de lunch stapten we met onze bagage weer in de boot.  Daarna vaarden we door het Pangalanes kanaal naar Tamatave.

Hoe dichter we bij de stad kwamen, hoe uitbundiger het water bedekt werd door bedden van de waterhyacint, Eichornia crassipes. Het water werd ook steeds groener, het was duidelijk dat het water heel erg geeutrofieerd was.

Aan het einde van de middag bereikten we de rivierhaven van Tamatave.

Daar werden we opgewacht door 3 tuktuks, die ons naar het Centre Lambahoany van George en Marcia brachten.

We werden bij het Centre Lambahoany ondergebracht in een aantal bungalows. Daarna wisselden we onder het genot van biertje onze ervaringen uit met die van George en Marcia. Tegen acht uur stelde George voor dat we naar een restaurant zouden gaan. Hij stelde restaurant Affiche voor en er werden 3 fietstaxi’s geregeld. Toen we bij het restaurant aankwamen, bleek dat anders te heten. Later hoorden we van George en Marcia dat de fietstaxi’s ons bedonderd hadden. Waarschijnlijk hadden ze ons naar het restaurant Ficus Nigrida gebracht, omdat ze daar provisie kregen.