Om 8 uur zaten we met onze bagage klaar. Omstreeks 8.15 uur kwam de taxi-brousse die ons naar Fenerieve zou brengen. George waarschuwde dat we in Fenerieve er voor moesten zorgen dat we alleen in de cabine zitten, dat er geen andere mensen bijkomen. Inmiddels heeft de baas van de 4 WD wel bepaald dat er in de achterbak nog anderen komen.

“houd je poot stijf, dat er geen anderen in jullie cabine komen,’ waarschuwt George nogmaals wanneer we vertrokken. Het busje reed weg en ging naar het taxi-broussestation van Tamatave, waar hij ging parkeren. Dat was tegen de afspraak, we zouden geen andere passagiers meenemen. Bovendien zouden we om 10 uur in Fenerieve moeten aankomen.  We protesteren en een charmante dame van het bedrijf komt praten met mij. Her helpt niet en dus belde ik George, die 10 minuten later komt aanfietsen op het terrein van de taxi-brousses. Er vindt weer heel wat gepraat heen en weer plaats, maar uiteindelijk vertrekken we zonder extra mensen naar Fenerieve. George drukt ons op het hart in Fenerieve geen andere mensen in onze cabine toe te laten. Hij baalde  dat ondanks eerdere afspraken de achterbak wel gevuld gaat worden met anderen.

Om kwart voor twaalf kwamen we in Fenerieve aan. De chauffeur verzocht ons bij het terras van restauranr Micka het busje te verlaten. We nemen onze bagage mee. Men vezekerde ons, dat we om 2 uur opgehaald gaan worden. We lunchten en daarna lazen we wat. Wat fijn dat ik weer wat kon lezen, ik had tot nu toe daarvoor nauwelijks tijd gehad.  Zou onze 4 WD busje echt om 2 uur komen? Tot nu toe waren afspraaktijden altijd heel flexibel: 2 uur zou wel eens 3 uur kunnen worden. Dus keek ik regelmatig van mijn boek op, als ik een pick-up met 4 WD zag langrijden.

Om drie uur kwam iemand melden dat hij binnenkort zou komen. Ik ging weer verder met lezen en bestelde weer een cola. Toen om kwart over drie de auto er niet was, besloot ik George weer te bellen. Hij belde een half uur later terug, dat de baas van het bedrijf had verzekerd dat de auto zou komen. Ik besloot maar weer verder te lezen. Om 5 uur kwam er een pick-up met een chauffeur, die ons aankeek. Hij bleek nog niet onze chauffeur te zijn, maar hij meldde dat die gauw zou komen. Hij ging naar binnen om daar een maaltijd te gebruiken. Om half zes kwam er een pick-up, die ons naar Maraontsetra zou gaan brengen. Corrie ging alvast in de cabine zitten, in de hoop dat deze auto dan niet zonder ons zou wegrijden. De bagage werd opgeladen op het dak van de cabine en het achterste deel, er was ook veel bagage bij die we niet kenden, Uiteindelijk vertrokken we, we gingen naar de benzinepomp, waar de auto volgegooid werd met diesel. Daarna reden we terug naar het terras van Micka. Er stapten een groot aantal jongere Malagassiers in de achterbak, die we die middag ook urenlang op het terras hadden zien zitten.

Even na 6 uur vertrokken we weer. Nu maakten we een stop in een achterafstraatje. Daar bleek onze chauffeur te wonen, die daar zijn bagage moest ophalen. Daarna gooide hij de voorklep van de Toyota dominator pick- up omhoog. Er werd water bijgevuld en daarna begon hij onder de auto met een hamer te slaan. Uiteindelijk vertroken we om half zeven. Toen reden we achter elkaar door. Wat een meevaller was, dat de weg tot Sonierana-  Virono nu helemaal geasfalteerd is. In 2012 was de weg van Tamatave naar Foulpointe nog onverhard, het kostte toen enkele uren om naar Foulpointe te rijden. Rond 9 uur stopte de pick-up. De chauffeur verklaarde dat we om 4 uur in de nacht verder zouden gaan. Er bleken twee simpele hotelletjes naast de weg te liggen, waar we konden slapen en eten.  We moesten een half uur wachten op eten. Rond 10 uur kroop ik in mijn bed in een kleine bungalow achter het restsurant